Verhalen vertellen of hoe mijn onduidelijk studietraject daartoe heeft bijgedragen

Ongehinderd door enige voorkennis was ik als kind vastberaden. Dierenarts. Dat zou ’t worden voor mij. Een ideaalbeeld van het zorgen voor zieke dieren en hun baasjes. Enige romantiek is me nog steeds niet vreemd. Toen de studiekeuzetijd daar was, kwamen de wetten en de praktische bezwaren. De universiteit die het aanbood was Gent. En ik wilde niet naar Gent. Ik wilde dichtbij blijven. Leuven zou het worden. Archeologie was een logische tweede keuze. Toch? Ik heb een brede interesse en een vrij algemene kennis. Ik las en lees van alles. Dat maakt kiezen niet makkelijk. Ik koos voor archeologie vanuit mijn interesse voor geschiedenis en de liefde voor het werken met m’n handen. Ik wilde op avontuur. En dat is wat archeologen doen toch? Ik ben opgegroeid met Indiana Jones ja. De praktijk bleek anders. Niet alleen was ik als 18-jarige niet klaar voor het grote universiteitsleven, ik werd het studeren ook beu. Rode figuren op een zwarte achtergrond is dat tijdperk. Zwarte figuren op een rode, dat andere. Wat maakte het allemaal uit, dacht ik. Hoe konden ze dat met zekerheid weten? Ik skipte heel rebels de tentamens en trok een hele lange zomer in m’n eentje naar Londen. Ik gun het elke jongere. Soms verlang ik er nog steeds naar.

Eenmaal terug uit Londen ging ik een andere interesse achterna. Je had natuurlijk niks anders verwacht. Ik heb lieve ouders die dat allemaal steunden, dat scheelt. Film en theater deze keer. Op de filmschool in Brussel. Al na het eerste jaar bleek dat ook dat het niet was. Ik voelde echter de druk om nu maar eens wat af te gaan maken. En dat deed ik dus ook. Niet alleen met tegenzin. Ik heb er best wat geleerd en vrienden gemaakt. Nog steeds let ik op andere dingen bij het kijken naar series en films en bij het luisteren naar dialogen. Maar er in werken? Nee, die wereld bleek niet geschikt voor me. Waarom leidt te ver voor dit stuk.

Na deze studie ging ik gewoon verder. Of had je anders verwacht dan? Boek- en papierrestauratie in Antwerpen deze keer. Wow. Was ik hier maar eerder beland, heb ik lang gedacht. Ik kwam thuis. Een wereld vol kunstzinnigen, gecombineerd met chemische achtergronden. Hoofd- en handenwerk. Een hele dag in m’n eigen wereld gericht op dat ene stukje papier. Heerlijk. M’n zin om op eigen benen te staan, dreef me er echter na een jaar al weg.

De echte wereld in. Werken in de universiteitsbibliotheek. Van Leuven naar Leiden. Een wereld vol boeken. Juridische boeken dat dan weer wel. Wetteksten, parlementaire achtergronden, rechtbankverslagen en vonnissen. Een wereld op zichzelf. Droge bedoening. Dat ook. Vaak denk ik dat ik het alleen maar volgehouden heb omdat ik, je raadt het al, ernaast kon blijven studeren. Universiteit deze keer. Ik was er rijp voor. Boekwetenschappen. Boekwetenschappen? Jazeker, het bestaat. En het gaat over de wereld van het boek. Hoe heeft het drukken van boeken de wereld veranderd. Enorm. Net zoals de digitale revolutie dat nog steeds aan het doen is.

Na deze master had ik zoveel informatie in m’n hoofd verzameld dat het moeilijk voor me werd om er een helder verhaal van te blijven maken. Daar moest ik wat mee. Opnieuw tussen de boeken. Filosofie deze keer. Een basisjaar bij de Hogeschool voor Toegepaste Filosofie in Utrecht. In een jaar heb ik veel en met diepgang geleerd over filosofen, stromingen en technieken. Ik heb er helder leren denken en argumenteren. Teksten schrijven. Het lag me. Ik kwam er achter dat ik een talent heb om moeilijke zaken helder te verwoorden. Om al schrijvend te argumenteren, te denken en ideeën te vormen.

Had ik een andere basisstudie gekozen als ik dit alles had geweten? Heel eerlijk, ik weet het niet. Af en toe schaam ik me ook voor dit nogal onduidelijk en zwalkend studietraject. Er blijkt niet echt een echte passie uit toch? Tot iemand me er laatst op wees dat dat wel zo was. Het heeft allemaal met verhalen te maken, Yessie. Het vertellen van verhalen. Oude verhalen, nieuwe verhalen, verhalen opschrijven, bewaren en overdenken. Het op deze manier bekijkend, kan ik trots zijn op mijn eigen intuïtieve traject. Een ander had immers niet tot dit punt geleid. Dit beseffen doet me ook steeds meer op m’n intuïtie vertrouwen. Je hart weet wel wat het wilt, voor je hoofd zover is. Verhalen vertellen dus. En ernaar luisteren. Van en over echte mensen, ondernemers, bestaande en onbestaande plekken. Het is het liefste wat ik doe.