In de zomer is het niet moeilijk om te geloven in overvloed. Groen, bloemen, geuren, fruit, alles groeit. De kruisbes en vijg in mijn kleine tuintje lijken opeens verdubbeld. Ik vind het mooi, en tegelijkertijd soms ook te veel allemaal. In het midden van de zomer verlang ik vaak naar de herfst. De natuur kondigt …
‘Fabelachtig eenzaam als de maan,’ zingt Spinvis op z’n nieuwe plaat in het liedje Picasso. Het liedje gaat over een vrouw die niet in wonderen gelooft. Picasso is de kat aan haar zijde. Ze danst in de keuken in haar pyjama. Ze schrijft en ze kent alle vogelnamen. En ze was de stilste van de klas. (Toen de spiegel nog een jongen was.) Ik was het ook. De stilste van de klas. En ik vond het verschrikkelijk. Terugdenkend heb ik me vaak eenzaam gevoeld. En dat had ik best ok mogen vinden. Als in fabelachtig eenzaam. Niks mis met dat dansen in de keuken. Ik heb het net nog gedaan. Van zodra je jezelf accepteert, kan de rest van de wereld dat ook doen, of niet. Het maakt dan niks meer uit. Dat is het mooie.
Subsidie aanvragen. Het is een klus waar niet iedereen om staat te springen. Ik daarentegen. Laat mij maar in dat drukke hoofd van iemand anders kruipen. Ik doe niks liever dan de dromen en ideeën van anderen analyseren, structureren en in tekst gieten. Hoe lastig het is je eigen ideeën om te zetten in een concreet plan, besef ik sinds een aantal maanden. In de lente startte ik met mijn idee voor een pluktuin op het Westplein.
‘Laat je aandacht rustig grazen en je zult merken waar je waarde aan hecht.’ Adam Philips, Brits schrijver en psychoanalyticus werd afgelopen week aangehaald in een stuk over focus in De Volkskrant. Het begon over het verschil tussen aandacht en concentratie. Waar je aandacht naartoe gaat, blijkt belangrijk als je erachter wilt komen wat je …
Ergens in de afgelopen weken mocht ik de kracht van kwetsbaarheid zelf ervaren. Een aantal keren zelfs. Zonder al te veel in detail te treden (niet alles wat ik meemaak wil ik immers zomaar online delen haha), maakte mijn kwetsbaarheid dat ik opeens sterk in m’n schoenen stond. Het had te maken met het durven uitkomen voor mijn eigen behoeftes. En dus niet de behoeftes van een ander centraal te stellen en dat voor te willen zijn. Zo heb ik immers m’n hele leven geleid, bedacht ik me daarna. Als die anders maar ok is. Vandaar de onrust in m’n lijf. ‘Komaan Yessie, hoor je ons niet, diep vanbinnen?’
Yessie Vanden Branden
06-48855780
