synchroniciteit

Deze week begin ik met een schrijfcoach programma van Bureau Rachel & Co. Net in de week dat ik gevraagd word of ik het zie zitten mijn werk van afgelopen herfst weer op te pakken. Die blauwe maandag dat ik dacht dat een soort van financiële vastigheid toch wel ‘handig’ zou zijn. Met twee kinderen onder m’n hoede. “Ik heb niet alleen maar mezelf om voor te zorgen immers.” Ik kan een gevoel van trots niet onderdrukken. Ze willen me terug! M’n ijdele ego wordt wel enorm gestreeld. Vroeger zou dat genoeg geweest zijn om ja te zeggen. Is dat nu ook zo? Net in de week dat ik mezelf persoonlijk wat meer op de rit lijk te hebben. Opmerken van je behoeftes en ervoor uitkomen, zonder afhankelijk te zijn van de uitkomst ervan. De rust en volledigheid in jezelf kunnen vinden. Het is een lange weg geweest. Het einde is gelukkig niet in zicht. Het begint pas. De paradox van het leven: we zijn er altijd al, maar hebben wel een pad te bewandelen.